Dziś inaczej – bez zdjęć…

Od kilku dni, w ogólnoświatowych mediach, prym wiedzie temat imigrantów. W telewizji, na łamach gazet, na portalach społecznościowych wciąż porusza się problem uchodźców z Bliskiego Wschodu i Afryki zmierzających do Europy, głównie do Niemiec. Wczoraj obiegły świat zdjęcia martwego malutkiego chłopczyka, znalezionego nad brzegiem morza w tureckim kurorcie. Historia Aylana i jego rodziny wyciska łzy z oczu…Wciąż mam przed oczami ciało trzylatka i nie mogę skupić się na czymkolwiek innym… Dziś niby wykonywałam wszystkie codzienne czynności jak zwykle, a bawiąc się z Okruszkiem, nawet uśmiechałam się, ale…moje myśli wciąż błądziły…

Jeszcze dwa dni temu żyła sobie rodzina, chłopczyk bawił się z bratem, mama krzątała się po domu…Mieli plany, marzenia o lepszym życiu w Kanadzie. Cieszyli się na myśl o spotkaniu z ciocią, snuli wizje szczęśliwej przyszłości. A dziś już ich nie ma. Zginęły marzenia, umilkł dziecięcy śmiech, wieje pustką. Jest tylko zbolały, samotny ojciec. I jego cierpienie…

Bezsilność. Morze to żywioł, dziecięce łapki wyślizgnęły mu się z rąk. Nie był w stanie uratować rodziny. Przeżył, bo był najsilniejszy. Ale czy na tyle silny, by dalej żyć?

Ta historia, niestety, nie należy do wyjątków. Jest jedną z wielu tragedii z udziałem uchodźców, które miały miejsce w ostatnich dniach. Tysiące imigrantów utonęło, kilkadziesiąt Syryjczyków straciło życie w ciężarówce porzuconej w Austrii… Tam też były maleńkie dzieci…Ich śmierć bardzo boli. Nie tak powinno wyglądać dzieciństwo…

Tyle tragedii dzieje się obok nas, w XXI wieku; dobie laptopów, tabletów, smartfonów, IPodów…Przerażające i niewiarygodne. Przecież tym śmierciom można było zapobiec!

Nie pojmuję tego świata. Owszem, rozumiem strach przed nowym, innym, obcym. Rozumiem postawę patriotyzmu. Ale gdzie miejsce na zwykłą ludzką życzliwość, bo już nie wspomnę o miłości do bliźniego, na współczucie, na empatię, w końcu – na tolerancję, tak modną, ale chyba tylko w mowie, bo nie w życiu? To my, pokolenie Jana Pawła II, zamykamy się w swoim bezpiecznym światku, zapominając, że koło historii często zatacza krąg. Dziś inny naród potrzebuje pomocy, ale nigdy nie wiadomo, kiedy nam niezbędne będzie wsparcie. Dlaczego w naszym katolickim społeczeństwie tyle nieufności?

Oglądając zdjęcia małego Aylana Kurdi w wodzie, nie umiałam powstrzymać łez. Jestem roztrzęsiona tą tragedią, ale też komentarzami internautów, które można przeczytać pod artykułami o imigrantach. Mało było wyrazów współczucia, większość to „język nienawiści”. Nie chcę go przytaczać. Po prostu go nie rozumiem…

Jestem w stanie zrozumieć strach przed terroryzmem, przed złem, ale przecież ci uchodźcy uciekają przed wojną, przed śmiercią. Czy nie mają do tego prawa?

Owszem są wśród nich też imigranci z terenów nieobjętych wojną, którzy chcą się przedostać do „lepszego świata”, ale my, Polacy, też masowo to czynimy.

Czy za to należy kogokolwiek szykanować? Czy można ludzi pozbawić szansy na lepsze życie tylko, dlatego że mają inny kolor skóry, inną religię, pochodzenie? Czy w porządku jest traktowanie imigrantów z Bliskiego Wschodu i Afryki, jako potencjalnych złoczyńców? A tak są przez nas traktowani…

Codziennie rano odprowadzam dzieci do szkoły. Groszek i Iskierka chodzą do tzw. „openbare basisschool”, czyli państwowej szkoły ogólnodostępnej, otwartej dla różnych kultur i religii. W klasie moich pociech znajdują się dzieci o różnym pochodzeniu. Rdzennych Holendrów, takich „z dziada pradziada”, można tu spotkać najmniej. W większości to ludność napływowa, pochodzenia afrykańskiego i azjatyckiego, przybyła z Indonezji, Chin, Maroka, Egiptu, Turcji…

Moje pociechy w równym stopniu kolegują się z dziećmi pochodzenia europejskiego, co innych narodowości. Przyzwyczaiły się do widoku dziewczynek w chustach na głowie (po niderlandzku „hoopfdoek”). W drugiej połowie czerwca Iskierka opowiadała mi o ramadanie – świętym miesiącu w religii islamskiej, gdy cały dzień się pości, a posiłek spożywa się po zachodzie słońca.

– „I wiesz mamo, jak dzieci zaczynały być niegrzeczne, pani przypominała, że trwa ramadan i trzeba robić dobre uczynki i że ramadan dotyczy tylko dzieci muzułmańskich, ale grzeczne zachowanie obowiązuje wszystkich”.

Gdy zapytałam kiedyś, tak z ciekawości, czy dzieci o ciemnej skórze różnią się w jakiś sposób od rówieśników o białej karnacji; to moje skarby spojrzały na mnie z wielkim zdziwieniem, a wręcz niezrozumieniem i oburzeniem. Bo poza kolorem skóry, oczu, włosów tak naprawdę nie ma różnic. To są takie same dzieci. Pilni uczniowie, ale też leniuszki. Obok wesołków istnieją smutasy. Niektórzy posiadają wysoką kulturę osobistą, inni zachowują się niemiło. Dokładanie tak, jak w każdej populacji dzieci…

W szkole Iskry i Groszka jest taki zwyczaj, że codziennie rano, 15 minut przed rozpoczęciem lekcji, rodzice wchodzą do sali lekcyjnej razem z dzieckiem i przeglądają jego zeszyty i książki, dokańczają braki, przepytują dzieci czytania.

Dzisiaj Okruszek był bardzo marudny, więc nie wchodziłam z nim do klasy, by nie robić zamieszania. Stałam tylko w otwartych drzwiach i obserwowałam. Mamy w chustach i tunikach, mamy Azjatki, mamy Europejki…Byli też tatusiowie, obok ubranych zwyczajnie, ci z turbanami a głowach. Różni rodzice, ale tak naprawdę tacy sami. Wszystkich łączyła miłość do dziecka, troska o jego rozwój, zainteresowanie nauką swojej pociechy, jego szkołą, rówieśnikami…Rodzice uśmiechali się do siebie, każdy się witał, pozdrawiał. Nikt niczemu się nie dziwił. Nikt nikogo się nie bał. Wszyscy mają przecież te same problemy, troski, priorytety…

Holendrów nie dziwi widok imigrantów. To państwo wieloetniczne, czyli tzw. „multi–kulti”. W Królestwie Niderlandów mieszka na stałe prawie 400 tyś. Turków, ok. 370 tyś. Marokańczyków i tyle samo Niemców, 348 tyś. Surinamczyków, 112 tyś. Polaków i tyleż Belgów, 76 tyś. Brytyjczyków i tyle samo byłych Jugosłowian, do tego dochodzą inne narodowości.

W miejscowości, w której mieszkamy, nie ma strzeżonych osiedli, ogrodzonych posesji, żeliwnych drzwi wejściowych. Najczęściej występuje zabudowa szeregowa, bez płotu od frontu, za to z ogródkiem w tyle domu. Okna są wielkie, często zajmują całą ścianę, tworzą „przestrzał”. Nie ma firan, zasłon, więc przechodząc ulicą można niemal „podglądać” mieszkańców. Nikt się nie boi?

Dumnie nazywamy się pokoleniem JP II, a przecież papież Jan Paweł II uczył tolerancji i szacunku do przedstawicieli innych religii. Sam odwiedzał synagogi, meczety, kościół anglikański… Nawoływał do dialogu i do miłości bliźniego, bo „Jak można kochać Boga, który jest niewidzialny, nie kochając człowieka, który jest obok?” (Jan Paweł II).