Gdyby nie wpisy Igotaty, gotowiście pomyśleć, że Igomama poszła na tajski masaż i już z niego nie wróciła, przygnieciona drobnymi łapki pewnej Tajki.
Żartuję! Wróciłam, wróciłam. Jednak na razie tylko do świata realnego.
Dryfuję sobie na nitkach lata. Z dala od laptopa.

Wakacje spędzam z dziećmi w Polsce, u rodziny. To już nasza tradycja.
Wszystko tu jest takie proste i oczywiste jak za czasów dzieciństwa, niezmąconego emigracyjnym wyobcowaniem. Po ulicy fruwają polskie słowa, które znam i rozumiem z automatu, toteż głowa odpoczywa od charkotliwego rytmu niderlandzkiej mowy.

Nasze wakacje skupiają się raczej na ludziach niż na miejscach.
Jeśli zdarzy się zwiedzanie, to mimochodem, jako dodatek do spotkania.
W ten sposób „zaliczyliśmy” na przykład wydmy w Łebie.

Nasi przyjaciele spod Warszawy kończyli turnus nad morzem, a że właśnie przebywaliśmy u rodziców Igotaty (też nad Bałtykiem), nie było większego problemu z zajechaniem na spotkanie do Słowińskiego Parku Narodowego.

Liczyliśmy na spokojny spacer leśną ścieżką i miłą wspinaczkę po górach piachu.
O naiwności, spacer był, ale bynajmniej nie spokojny: na wydmach ruch jak na Marszałkowskiej, o ile nie większy!

Naszym wakacyjnym domem jest ogród dziadków wyścielony miękką trawą, wydeptaną bosymi stopami, z tęczą kolorów i smaków rozpiętą od kwaskowatej porzeczki po słodką śliwkę.

Spotykamy się z ciociami, tymi biologicznymi i tymi „przyszywanymi”, z którymi kiedyś wysiadywałam szkolne ławki, a potem ze szkół wyrosłyśmy, a z przyjaźni szczęśliwie nie.

Coby lenistwo nie zmieniło się w nudę, zapisaliśmy dzieciaki na kolonie.
Planowaliśmy obóz tylko dla naszych nastolatków, przekonani, że najmłodsza córa na takie wyjazdy ma jeszcze czas. Gdzie tam!

Gdy usłyszała o trampolinach, kajakach, zabawach – zaświeciły jej się oczka, a rączki złożyły w słodkie „proszę, ja też!” i – mimo wątpliwości (głównie moich) – na koloniach wylądowała cała trójca.
I tym razem oczka zaświeciły się Igotacie: dzieci zaopiekowane przez caaałyyy tydzień?
Taka gratka prędko się u nas nie powtórzy, trzeba kuć żelazo póki gorące i korzystać.
Wyjechać, coś nowego zobaczyć.

Igotata zaraz sprawdził tanie linie lotnicze i w promocyjnej cenie zakupił bilety do Sztokholmu.
Mnie ten krok wydał się ryzykowny. Przecież na obozie mogą zdarzyć się sytuacje nieprzewidziane: któreś z dzieci może zachorować, Okruszek może płakać, i co wtedy?
Trzeba być w pobliżu, by w razie tych ewentualności móc dzieci odebrać.
Igotata jednak nie przyjmował moich argumentów.
Po prostu kupił bilety na samolot i już.

Tym sposobem spędziliśmy tydzień w Szwecji tylko we dwoje, zresztą to już wiecie.
„Zimna” Skandynawia nam pokazała się od upalnej strony, z bujną zielenią, archipelagami wysepek rozpryśniętymi po Bałtyku, z płaskimi głazami, na których tubylcy wygrzewają się jak jaszczurki.

Nabiegaliśmy się po Sztokholmie, bo okazało się, że tam pojęcie „centrum” jest bardzo pojemne i mieści w sobie również noclegi oddalone od starówki o 40 min szybkiego marszu.
Ale nie narzekam, miasto jest warte „schodzenia”.

Na szczęście dzieci z kolonii wróciły zadowolone. Nikt nie płakał, nikt nie chorował, było wesoło i aktywnie. Okruszek wręcz podwoił swoją energię, śpiewa, opowiada i wyłapuje towarzyszy do nowopoznanych zabaw typu „Ące madąse flore” (nie odpuści nawet własnej matce, w dodatku w łóżku o szóstej rano).

Natomiast starsza córka tydzień mieszkania w sześć osób, odreagowuje zaszywając się w cichym kątku z książką wypożyczoną jej przez babcię z biblioteki. Tak różne są te nasze córki.
A wakacji zostało nam już niedużo, jakieś dziesięć dni, toteż wszczepiamy się w nie palcami i kurczowo przytrzymujemy, bo a nuż czas się trochę rozciągnie?
Zanim w poniedziałek, 29 sierpnia, ustawimy się przed szkolną bramą, już w Holandii, znów w Holandii.