W końcu nastały wakacje! Wyczekane, wymarzone… Polskie dzieci cieszą się nimi już od tygodnia.

Natomiast w Holandii Północnej, gdzie tymczasowo mieszkamy, rok szkolny zakończył się wczoraj (w piątek, 3 lipca).

W Polsce, byłam przyzwyczajona, do uroczystego obchodzenia zarówno pierwszego, jak i ostatniego dnia nauki, każdego roku. Tam dzieci ubierają się na galowo, a w szkołach są organizowane apele i akademie. Uczniowie wracają do domów ze świadectwami, a nauczyciele z bukietami kwiatów…

W Holandii jest inaczej…

Pod względem ubioru, ten dzień nie różni się specjalnie od pozostałych. Na koniec (jak i na początek) roku szkolnego, dzieci ubierają się zwyczajnie, czyli kolorowo.

Nie widziałam tutaj nikogo w białej koszuli, w granatowej lub czarnej spódnicy. Może – ponieważ w wizytowym stroju dzieciom byłoby niewygodnie się bawić?

W szkołach nie ma apeli, do których jesteśmy przyzwyczajeni w Polsce. Nikt tu nie śpiewa piosenek o lecie i nie deklamuje wierszy o tematyce wakacyjnej.

Iskierka i Groszek, w piątek 3 lipca, mogli przynieść do szkoły zabawki. Tego dnia mieli skrócone lekcje (od godz. 8.30 do 12). Bawili się w klasie, oglądali film o jakimś zabawnym nauczycielu, dużo czasu spędzili na dworze. Sprzątali, wynosząc krzesełka z sali. Odbyło się również pożegnanie pań studentek, będących w tym roku na praktykach w ich klasach, a także pożegnanie dwóch koleżanek przeprowadzają się do innego miasta.

Miłe studentki wręczyły dzieciom upominki i liściki z dobrym słowem na pamiątkę.

Kwadrans przed zakończeniem zajęć wszyscy uczniowie i nauczyciele, na czele z panią dyrektor, zgromadzili się przed szkolnym budynkiem. Ustawili się, mniej więcej, w szeregu i rozpoczęli wspólne odliczanie:

10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1….0!

Najpierw wymieniano poszczególne cyfry cicho, a potem coraz głośniej, przy ostatniej była już prawdziwa eksplozja radości. Uczniowie ze starszych klas dodatkowo dmuchali w trąbki i gwizdki.

Po tym żywiołowym, entuzjastycznym powitaniu wakacji, dzieci zaczęły rozchodzić się do domów. Niektórzy rodzice podchodzili jeszcze do wychowawczyń, aby podziękować za cały rok pracy (bez kwiatów), pożegnać się, życzyć sobie udanego odpoczynku.

Nikt nie otrzymał dziś świadectwa, książki…

„Raporty” były rozdawane dzieciom w ubiegłym tygodniu, w czasie zajęć lekcyjnych.

Iskierka też takowy otrzymała, a Groszek jeszcze musi rok poczekać, na razie za młody.

Oczywiście świadectwo było napisane w języku niderlandzkim, który – niestety – nadal pozostaje dla mnie zagadką nierozwiązaną, tajemnicą niezgłębioną, sekretem nieodkrytym…

Następnego dnia pani spytała dzieci, jak rodzicom się podobały świadectwa. Szczera Iskierka odpowiedziała, że jej mama nic nie zrozumiała i schowała raport do szuflady „na lepsze czasy”. Nauczycielka poprosiła, abym przyszła na spotkanie i porozmawiała na ten temat. Z zaproszenia skorzystałam, aby, choć trochę, zagadkę holenderskiego świadectwa rozwiązać…

Ponoć mamy z Igotatą powód do dumy, ponieważ nasza córka nieźle się spisała i otrzymała dobre oceny.

W świadectwie holenderskim (odnośnie grupy 3, bo taką ukończyła Iskierka) ocenia się umiejętności społeczne dziecka (współdziałanie z innymi, konfliktowość, przestrzeganie reguł, stosunek do nauczyciela), a także postawę do nauki (samodzielność, umiejętność współpracy, koncentrację, słuchanie poleceń, tempo, organizację).

W raporcie znajdują się również informacje na temat umiejętności językowych ucznia, techniki czytania, pisania, umiejętności matematycznych, ekspresji, zdolności motorycznych.

Na końcu znajdują się słowa skierowane bezpośrednio do dziecka, w naszym przypadku brzmi to mniej więcej tak:

„Droga Iskierko, jesteś wspaniałą dziewczynką. Szybko odnalazłaś swoje miejsce wśród innych dzieci. Wykonałaś ciężką pracę, dlatego przechodzisz do grupy czwartej. Życzymy ci wspaniałych wakacji i wiele sukcesów w następnej klasie”.

Po południu w skrzynce mailowej, znalazłam jeszcze list wysłany przez panią dyrektor do wszystkich rodziców. Były w nim głównie podziękowania za współpracę w bieżącym roku szkolnym, wakacyjne życzenia i przypomnienie, że kolejny rok szkolny zacznie się 17 sierpnia, w poniedziałek. W załączniku widniało grupowe zdjęcie z zakończenia roku szkolnego.

No i tak to było… Nadeszły wakacje dla Groszka, Iskierki i ich holenderskich rówieśników!

Mnie jednak brakowało prasowania białych koszul, szykowania dzieciom odświętnych ubrań, zapachu kwiatów, deklamowanych wierszyków o lecie i całej tej naszej polskiej podniosłej atmosfery w ważnym dniu zakończenia roku szkolnego.

I zatęskniłam za dźwiękiem dzwonka, którym pani dyrektor (lub woźny) dzwoni po raz ostatni tego roku. Brzmienie tego dzwonka tak bardzo raduje uszy, bowiem zapowiada dwumiesięczną wolność od szkolnej rutyny. I niesie z sobą zapowiedź wielkiej przygody, wspaniałych podróży, nowych znajomości i wszystkiego, czego dusza zapragnie. Nadziei na spełnienie tych dziecięcych marzeń, na które w roku szkolnym nigdy nie ma czasu…

Ps. Przy okazji tematu zakończenia roku szkolnego, warto przytoczyć kolejną ciekawostkę z kraju wiatraków i tulipanów.

Otóż w czerwcu i na początku lipca, spacerując ulicami holenderskich miast i miasteczek, bardzo często można zobaczyć następujący widok: przed domem powiewa narodowa flaga Holandii, a na niej zawieszony jest szkolny plecak lub torba.

Oznacza to, że tutaj mieszka absolwent szkoły średniej, czyli nastolatek (18, 19 lat), który właśnie zakończył naukę i zdał egzamin, porównywalny z polską maturą. Młodzi Holendrzy w ten sposób obwieszczają wszem i wobec swoją radość z ukończenia pewnego etapu edukacji.

Spotkałam się też z powieszonymi na oknie fotografiami i imionami absolwentów wraz z napisem „Geslagt” (zdałam/ zdałem), a także z banerami z dokładną nazwą szkoły, do której uczęszczali.