Znacie ten obrazek? Niedawno minęło Boże Narodzenie. Śnieg otulił bielutką, puszystą, aczkolwiek zimną, pierzynką miasta i wioski. Popołudniowy zmrok jest rozjaśniony jedynie przez rogalik księżyca, uliczne latarnie i jasne okna domów. Zimową ciszę przerywają dziecięce kroki na przemian z męskimi. Chodnik zostaje opieczętowany śladami większych i mniejszych butów. Słychać śpiew kolędy…

Wtedy w oknach dyskretnie rozsuwają się firanki. Ktoś czeka. Ktoś wypatruje gości. W bloku, na klatce schodowej, dzieciaki stoją na czatach.
– Byli już? – pyta wchodząca do budynku kobieta. Widać, że się śpieszy, może nawet wyszła ciut wcześniej z pracy.
– Od której ulicy zaczęli chodzenie w tym roku? Który blok jest pierwszy?

Kobieta z trzeciego piętra dyskretnie uchyliła drzwi. Czeka na syna sąsiadki z parteru. Ma jej pożyczyć krzyż na stół i kropidło, które z kolei potem ona przekaże znajomej z piątego piętra. Taka coroczna praktyka, sąsiedzka pomoc.
Znacie to? Pewnie, że znacie! Tradycyjny polski obrazek z kolędy, czyli wizyty duszpasterskiej…

W Holandii takiego widoku nie zastaniecie. I choć wiem, że religia – obok polityki – często poróżnia ludzi, to zdecydowałam się podzielić z wami naszym doświadczeniem wizyty duszpasterskiej w kraju wiatraków. Choć wiara stanowi ważny element mojego życia, to rozumiem, że nie dla każdego tak jest. I nie twierdzę, iż tak być musi. Nie mam zamiaru w tym miejscu nikogo „nawracać”; po prostu pomyślałam sobie, że może ktoś z Czytelników, jest zwyczajnie ciekawy, jak wygląda praktykowanie wiary w zlaicyzowanej Holandii. Tylko tyle. Od razu uprzedzam, że niestety nic mi nie wiadomo na temat wizyty duszpasterskiej w holenderskiej parafii.

Nie jest tajemnicą, iż Kościół w Holandii przeżywa ogromny kryzys. W naszej miejscowości żyje kilkadziesiąt tysięcy mieszkańców, a w niedzielę odbywa się tylko jedna holenderska msza święta w jednym, jedynym kościele rzymskokatolickim! Na więcej nie ma zapotrzebowania… Mieszkam tu prawie dwa lata, a nie spotkałam na swej drodze żadnego tzw. „wierzącego i praktykującego” Holendra. Owszem znam jednego mężczyznę, który ożenił się z Polką, świetnie rozumie język polski i razem uczęszczają do… polskiej parafii!

No właśnie, dla emigranta katolika, bez znajomości języka niderlandzkiego, doskonałą alternatywą praktykowania swej wiary, jest duszpasterstwo polonijne.

Na terenie Królestwa Niderlandów znajduje się pięć polskich parafii, a w nich pełni posługę sześciu polskich księży. Nasza rodzina należy do duszpasterstwa w północno- zachodniej Holandii z siedzibą w Amsterdamie. W niedzielę możemy uczestniczyć we mszy świętej, o godz. 12, w Amsterdamie lub, o godz. 14, w mieście Alsmeer, oddalonym od naszego domu o kilkanaście kilometrów. Prawdę mówiąc bez samochodu trudno byłoby nam dostać się do kościoła. Na szczęście auto jest, kierowca też, niestety nadal tylko jeden…
Przy Polskiej Misji Katolickiej „Amsterdam” znajduje się również polska szkoła, w której uczą się nasze dzieci. Co drugą sobotę odbywają się w niej zajęcia z religii i języka polskiego z elementami historii i geografii Polski, skierowane dla uczniów w wieku 5 – 15 lat. Godzin nauki jest mało, ale lepsze to niż nic…

A jak jest z kolędą, czyli wizytą duszpasterską? W tak rozległej parafii jeden ksiądz nie jest jednak w stanie odwiedzić wszystkich wiernych – Polaków zamieszkujących północną Holandię – Amsterdam i okolice.
Zatem inicjatywa kolędy wychodzi nie od księdza, a od parafianina. Otóż, jeśli ktoś z wiernych ma potrzebę wizyty duszpasterskiej, to musi pobrać druk zaproszenia dla księdza. Nie stanowi to problemu; specjalnie przygotowane karteczki są wyłożone w kościele. Należy wpisać swoje miasto, ulicę, numer telefonu oraz podać propozycję terminu kolędy. Wypełnione zaproszenie składamy w zakrystii. A potem już tylko czekamy na telefon od księdza w celu ustalenia konkretnego terminu i godziny spotkania. Gdy dzień zostaje wybrany, przygotowujemy stół i dom na przyjęcie specjalnego gościa – kapłana niosącego nowonarodzonego Chrystusa …

Tak to wygląda od strony formalnej.
My również zapragnęliśmy przeżyć kolędę na obczyźnie. Ksiądz przyjął nasze zaproszenie i odwiedził nas po Świętach Bożego Narodzenia. Śniegu nie było, ale rogalik księżyca oświetlał drogę. Dodatkowo dzieci wybiegły na podwórko, by ksiądz nie musiał tracić czasu na szukanie naszego domu w labiryncie szeregowców. Trzeba wam, bowiem, wiedzieć, że numeracji budynków w Holandii przyświeca inna logika niż w Polsce!

Na szczęście kapłan trafił do nas szybko i bez przygód. Pomodlił się z nami i poświęcił tutejsze, tymczasowe, mieszkanie. Nasza rodzina otrzymała błogosławieństwo na cały rok, ponoć obejmuje ono również wszystkich gości. Ksiądz odmówił spożycia kolacji, ale za to chętnie napił się herbaty i skosztował domowych wypieków, przygotowanych specjalnie na tę okoliczność. Rozmowa przy stole przebiegała w swobodnej, miłej atmosferze. Dotąd znaliśmy się „z widzenia” z kościoła i polskiej szkoły, a teraz anonimowość została przełamana.
Dowiedzieliśmy się, w jaki sposób ksiądz trafił na misję w Holandii, jak wyglądały początki jego posługi i jak radzi sobie obecnie opiekując się tak dużą parafią w państwie słynącym z liberalnych poglądów. Za opowieść odwdzięczyliśmy się skrótem naszej historii.
Dzieci otrzymały piękne obrazki. Nie omieszkałam też zrobić pamiątkowego zdjęcia przy choince. Po ponad godzinnej rozmowie, ksiądz pojechał do sąsiedniego miasteczka, z kolędą do kolejnej polskiej rodziny emigrantów…

Wizyta duszpasterza umocniła nas w wierze, wniosła spokój i radość do naszych serc. W poświęconym przez księdza mieszkaniu naprawdę poczuliśmy się spokojniejsi i bezpieczniejsi. Dobrze sobie uświadomić, że nie jesteśmy, na emigracji w Holandii, zdani tylko na siebie samych. Ktoś cały czas czuwa nad nami w górze… A ksiądz proboszcz modli się w Amsterdamie za wszystkich swych parafian. Cóż, to chyba nie może być źle? 😉