Drodzy Czytelnicy, mam nadzieję, że święta upłynęły Wam… po waszemu, czyli tak jak lubicie. W niektórych sercach narodziło się Dzieciątko, ufnie wyciągające rączki. Wielu doświadczyło miłych spotkań z rodziną, z bliskimi.
Ale pewnie były też spotkania mniej miłe. Złociły się choinki. Albo i nie złociły. Stoły były zastawione potrawami. Albo potraw zabrakło, przypaliły się, nie dogotowały. Bo ze świętami, wiadomo, bywa różnie.

Nasze minęły przyjemnie, mimo lockdownu i ospy Okruszka.
No tak, nie pisałam, to nie wiecie.
W Holandii najpierw panował lockdown częściowy – ten nawet specjalnie nam nie dokuczał, ale tydzień przed Bożym Narodzeniem wprowadzono lockdown całkowity, i tu już jest gorzej.
Salony fryzjerskie, siłownie, restauracje, kina, baseny, szkoły, galerie; sklepy zabawkowe, odzieżowe, obuwnicze, meblowe… – wszystko pozamykane na trzy spusty do połowy stycznia.
Zatem podobnie jak w zeszłym roku, również w tym – świąteczny shopping stał się niemożliwy.

Skromne prezenty zamówiliśmy online, co wiązało się z ryzykiem, że dojdą po świętach, bo pocztowcy i kurierzy zostali zasypani zamówieniami.
O ile w przypadku starszych dzieci nie byłoby problemu z akceptacją braku upominków pod choinką, o tyle Okruszkowi byłoby trudno uznać ten fakt.
Mikołaj nie ma prawa się spóźnić! W końcu ten pierwszy, który płynął z Hiszpanii, jednak dotarł, mimo rozmaitych przeszkód po drodze.
Ale fakt –  Laponia leży dużo dalej.
Szczęśliwie kurier zdążył i upominki dotarły na czas.
Skromne, ale były.

Choinkę ubraliśmy w przeddzień, a właściwie w przedwieczór Wigilii.
Zastanawialiśmy się,  jak w tym roku zareaguje na nią kot.
Czy znów będzie siadał na czubku i skakał po gałęziach jak wiewiórka?
Na wszelki wypadek ponownie zrezygnowaliśmy z bombek na rzecz ozdób papierowych i słomkowych, lekkich, nietłukących.
Guzik powitał choinkę z „ostrożnym zainteresowaniem”, niezbyt wylewnie.
Cóż, taka kocia natura!
Najpierw obserwował ją w oddaleniu, potem stopniowo przybliżał się, aż w końcu zdecydował się na bliski kontakt.
Delikatnie obmacał łapką najniższe gałęzie, po czym spróbował wspiąć się wyżej, ale szybko dotarło do niego, że jest za ciężki i wyższe gałązki nie są w stanie go utrzymać. Z konieczności ogranicza się więc do niższych partii drzewka lub do siedzenia pod choinką.

Czyni to często i chyba z ochotą, choć koci pyszczek ochoty nie pokazuje, wiadomo.

Przedświąteczny tydzień minął nam szybko i intensywnie.
U Okruszka objawiła się ospa, na szczęście ze stosunkowo skromną ilością krostek. Smarowałam więc „pypcie”, szorowałam też kuchenne blaty. Próbowałam zaprowadzić (w miarę) porządek wśród dzieci własnych i cudzych (uodpornionych na ospę), bo szkoły nie było i takiż sam (w miarę) porządek próbowałam wdrożyć w kuchennych szafkach, szufladach, lodówce.

Przed samymi świętami doszło: gotowanie i pieczenie.
Koleżanka ulepiła mi pierogi, bo lepi lepiej, a ja odwdzięczyłam się ciastami. Dumna byłam zwłaszcza z sernika z rosą, już dawno nie udało mi się wyhodować tak pięknej warstwy białej pierzynki.

Na wigilijnym stole mieliśmy barszcz, smażonego karpia, rybę po grecku, sałatkę jarzynową i śledziową puszystą. Jedzenia nam więc nie brakowało.
Natomiast w pierwsze święto odwiedzili nas goście i tak się złożyło, że wśród nich trafił się zawodowy kucharz. Mudi przyrządził indyka z farszem z suszonych owoców i orzechów.

Pierwszy raz w życiu mieliśmy okazję jeść indyka pieczonego w taki sposób.
Było pysznie, tak pysznie, że mnie wystarczyłby do szczęścia sam farsz: suszone owoce w piekarniku zmiękły i nabrały sprężystości, a orzechy skruszały, tworząc spółkę doskonałą.
W święta było coś dla ciała, było i dla ducha.
Obecnie u nas, podczas lockdownu, w mszy świętej może brać udział nie więcej niż pięćdziesiąt osób, trzeba się też wcześniej rejestrować online.
Zapisy na msze przypominają udział w wyścigach.
W pierwsze święto nie udało nam się dostać na polską mszę.
Na szczęście znalazły się wolne miejsca w kościele holenderskim w sąsiedniej miejscowości.

Na mszy holenderskiej wśród wiernych przeważali starsi, siwowłosi ludzie plus kilkoro Azjatów. Ksiądz czarnoskóry, najwidoczniej również imigrant.
Gdy się odezwał, Okruszek wzdrygnął się i szepnął mi do ucha: „Mamo, ten ksiądz mówi po holendersku tak samo słabo jak ty”.
Zmarszczyłam brwi, co miało znaczyć „No wiesz, mój niderlandzki nie jest zły”, więc Okruszek sprecyzował, że chodziło mu o ten „dziwny akcent”.

Z powodu obostrzeń w kościele śpiewać mógł tylko chór, wierni dostali wydrukowane teksty chyba jedynie do śledzenia wzrokiem i śpiewania w myślach.
W holenderskim kościele Polaków może zaskoczyć brak spowiedzi i fakt, że komunię przyjmują wszyscy obecni.
Igotacie podobała się organizacja „ruchu drogowego” podczas rozdawania hostii. Wyznaczona osoba wskazywała ruchem ręki kolejne ławki, z których ludzie podchodzili do ołtarza.
Ksiądz był oddzielony od wiernych przeźroczystym parawanem, jakie spotyka się przy kasach sklepowych. Na wysokości pasa widnieje otwór, przez który ludzie wkładają dłonie i na nie otrzymują hostię.

W drugi dzień świąt dopisało nam szczęście i dostaliśmy się na mszę polską.
Tu kolędy można było śpiewać, w każdym razie śpiewali je wszyscy tak głośno aż kościół dudnił. Komunia była podawana jak kto chciał: najpierw na rękę, potem bezpośrednio do ust i nie ławkami, tylko w zależności kiedy kto podszedł.

Szybko i dobrze mijały nam święta, lecz jedna rzecz mi je ocieniała: w przedświątecznym zamieszaniu nie zdążyłam złożyć Wam życzeń na blogu, drodzy Czytelnicy.
Tłumaczyłam sobie, że w święta, pewnie i tak mało kto tu trafi, ale z drugiej strony wiele osób dopiero w święta znajduje czas na blogowanie.
Cóż, na bożonarodzeniowe życzenia już zdecydowanie za późno; zostało parę dni do Nowego Roku. Dni, które są jak trampolina: ledwo zdążymy wziąć oddech po Bożym Narodzeniu, już z hukiem petard wskoczymy w nowy kalendarz, nowy rozdział, nową przyszłość.
Dlatego pozwólcie, że już dziś złożę życzenia noworoczne:

Życzę nam, byśmy – mimo trudnych doświadczeń covidowych i innych – nie bali się przyjąć Nowego Roku 2022.
Byśmy nie stracili wiary w człowieka i nadziei na spokojną przyszłość.

I jeszcze nie dajmy sobie wmówić, że na cokolwiek w Nowym Roku jesteśmy za starzy (albo za młodzi), za słabi, za mało dobrzy, zbyt zapracowani (albo też za mało zajęci), w jakiś sposób – niegotowi.
Uwierzmy, że jesteśmy AKURATNI.
I nawet w zamknięciu, możemy zachować otwartość.
Serca i umysłu.