Szukaj na blogu
Kalendarz
Najnowsze komentarze
- Iwona Zmyslona o Wyrośnięty Okruszek na tropach słońca
- Igomama o Beatka
- hubediblog o Beatka
- Ultra o Wyrośnięty Okruszek na tropach słońca
- Igomama o Wyrośnięty Okruszek na tropach słońca
Najpopularnieszje…
Blogoteka
Aksinia – kawa & puzderka
Anna, ciuchy i drobiazgi
Anna Maria Gregorowicz
Bajeczki Stokrotki
Belgia nasz dom
bezpukania.eu
Cichy zakątek poezji
entliczek-pentliczek
hubedi
Iwona Kmita
Kobieta po 30
kolekcjoner marzeń
Listy i [inne] brewerie
Lustro
mariposaflower
Matka Puchatka
- Błąd: kanał prawdopodobnie nie działa. Spróbuj ponownie później.
Mysz Galaktyczna
Na karuzeli życia
nie tak znów kolorowo
Nie tylko kartki
nieodkrytapl
Pani od biblioteki
Pogodna dojrzałość
Polki na Obczyźnie
Przystanek Wrocław
Rodzinka 2 + 3
Saol ar Ceilteach
spacerem przez życie
Tajwan i nieznana Japonia
Walcz zawsze do końca
- Błąd: kanał prawdopodobnie nie działa. Spróbuj ponownie później.
Wiem, że nic nie wiem
Wrzosy
Zielone życie na Zielonej Wyspie
Żeńska Komórka
Miesięczne archiwum: Listopad 2016
Mam dwa latka, dwa i pół
Dawno temu, bo jeszcze w maju, mój tatuś udekorował pokój kolorowymi chorągiewkami i balonami, a mamusia przygotowała tort z Teletubisiami. Skończyłam wtedy dwa latka!
Od tamtego dnia minęło sześć miesięcy i muszę przyznać, że w moim życiu zaszło wiele zmian. Dokładnie w połowie listopada stałam się dwuipółlatką!
Szkoda, że rodzice w jakiś szczególny sposób nie uczcili mojego małego jubileuszu.
Nie było fanfar, konfetti, prezentów, tortu… A przecież, co to za problem – upiec ciasto, przygotować trzy świeczki, a jedną przeciąć na pół?
Opublikowano Okruszek, Z pamiętnika Okruszka
Otagowano lodowisko, mówienie, muzyka, opiekunka, rodzeństwo, rozwój, śpiew
Dodaj komentarz
Odkurz miłość w Amsterdamie
Czasem każda miłość pokrywa się kurzem…
Kiedyś piękna, pełna blasku, wspaniała jak diament, z upływem lat, traci na połysku i świeżości. Łatwo ją zgubić w natłoku bieżących spraw, tych „na wczoraj”, na dziś i na jutro. Łatwo zapomnieć o uczuciu w nawale codziennych obowiązków.
Gdy mamy za dużo rzeczy na głowie, to w pierwszej kolejności do szuflady chowamy właśnie miłość. Jesteśmy przeświadczeni, że możemy sobie pozwolić na luksus odłożenia uczucia na lepszy moment. Jak nie my, to – kto?
Przecież nasz związek jest wyjątkowy, trwały, ma mocne fundamenty i tak dalej, i tak dalej, i tak dalej…
Opublikowano Holandia
Otagowano Amsterdam, Dzielnica Czerwonych Latarni, małżeństwo, miłość
12 Komentarzy
Cukierek, psikus czy piosenka…?
Dzisiaj, 11 listopada, już po raz trzeci wzięliśmy udział w holenderskich obchodach Dnia Świętego Marcina. W zeszłym roku dokładnie opisałam na blogu ten niderlandzki zwyczaj, dlatego teraz nie będę powielać tych samych informacji, czytelników bardziej zainteresowanych tą tematyką, zapraszam tutaj.
Krótko przypomnę, że wieczorem, 11 listopada, holenderskie dzieci chodzą z lampionami po domach (trochę jak w Polsce po kolędzie) i śpiewają piosenki o świętym Marcinie (jest ich tu całkiem spory wybór). W zamian otrzymują słodycze.
Opublikowano wiatrakowe zwyczaje
Otagowano Halloween, tradycje hoenderskie, Święty Marcin
2 Komentarze
Czy to jest… w porządku?
Jest wtorek. Mój, jedyny w tygodniu, wolny dzień.
We wtorki prowadzam swoją dwuipółletnią pociechę do domowego żłobka, a dwoje starszych dzieci do godziny piętnastej przebywa w szkole.
Hura, zatem mam dzisiaj wolne!
Jestem szczęściarą obdarowaną sześcioma godzinami czasu tylko dla siebie.
Hmm… Czyżby? Ano właśnie!
Tylko w teorii…
Opublikowano wiatrakowa codzienność
8 Komentarzy
Holenderska złota jesień
Można nie lubić jesieni.
Bo zwykle przychodzi za szybko; bo przynosi chłodne dni, ciemne poranki i zbyt wczesne wieczory. Bo zapowiada długą zimę. Bo perspektywa lata jest tak rozpaczliwie odległa. Bo… Cóż, mogłabym wyliczać jeszcze wiele różnych „bo”…
Można nie tylko nie przepadać za jesienią, ale nawet trochę się jej obawiać.
Na cmentarzu w Holandii…
Dziś w Polsce uroczyście obchodzi się Dzień Wszystkich Świętych.
Zamiast do pracy i do szkoły ludzie udają się na cmentarze i odwiedzają kościoły. Wspominają bliskich, którzy odeszli. Modlą się za ich dusze.
Wieczorem polskie cmentarze rozświetla blask bijący od zapalonych zniczy.
Groby toną w morzu kwiatów.
Czyjeś oczy przesłania mgła smutku, niejedno serce znowu płacze…
Łuna unosząca się nad cmentarzem, zarówno wierzącego jak i niewierzącego, zatrzyma na chwilę refleksji, każe podumać o sensie życia i o przyszłości…
Tyle z Polski…