W Holandii doczekaliśmy się właśnie czasu, który tygryski, kłapouszki i inne miśki lubią najbardziej, czyli jesiennych ferii. Po dwóch miesiącach nauki (tutaj szkoła zaczęła się pod koniec sierpnia) w szkołach podstawowych i średnich nastał tydzień przerwy. Pięć wolnych dni roboczych, jak to cieszy!
Zwłaszcza gdy uda się gdzieś wyjechać.
Zwłaszcza gdy uda się wyjechać z przyjaciółmi. Jak nam.

Z polecenia koleżanki wybraliśmy się nad Dolinę Mozeli, do południowo – zachodnich Niemiec. Ania już tu kiedyś była i teraz chciała wrócić.
W to samo miejsce, do tego samego ośrodka, ba! nawet do tego samego domku.
„Dla takiego widoku warto wracać” – powiedziała krótko, za to ton jej głosu dopowiedział resztę.

Reszta brzmiała nader intrygująco. Kusiła, mamiła, wabiła.
Skutecznie i na szeroką skalę, bo ostatecznie na feriach w Dolinie Mozeli zawitała nie tylko Ania z rodziną I my, ale też Mauriziowie (nasi włosko – węgierscy przyjaciele z trojgiem dzieci).

Jeśli dodam, że nasze córki: córka Ani, córka Mauriziów i Iskierka są bardzo zaprzyjaźnione (papużki nierozłączki sztuk trzy), to możecie sobie wyobrazić, jak bardzo cieszą się wspólnym wyjazdem.

I nawet nikomu nie psuje humoru fakt, że ośrodek, w którym mieszkamy (Mont Royal Landal) okazał się bardzo rozległy i nasze domki znajdują się dokładnie na jego przeciwległych krańcach – spacer od nas do Mauriziów trwa ponad dziesięć minut, takie tu są odległości! Ale nie szkodzi. Przyroda oszałamia pięknem, pogoda sprzyja wyjściu z domu, a zresztą – do przyjaciół nogi same niosą.

No właśnie skoro jestem w towarzystwie, nie wypada ślęczeć nad laptopem, dlatego miejsce, w którym się znajdujemy, przedstawię skrótowo.
Centrum tutejszego świata stanowi rzeka Mozela, wszystko kręci się wokół niej, a właściwie to ona się kręci. Meandruje przez Francję, Luksemburg, Niemcy.

Mozela, jak to brzmi! Już sama nazwa smakuje.
Sylaby miękko układają się na języku, tworzą fale, delikatnie wypływają z ust i rozmywają się: mo-ze-la. Taka właśnie jest ta rzeka.
Kobieca, nurt spokojny, ale co chwilę skłania się w zakolach, kręci, zawraca.

Jakby nie mogła się zdecydować na wybór właściwego kierunku!
Chciałaby trochę na skróty, a w rezultacie nadrabia drogi.
Ładnie wygląda, a przy tym wciąż pracuje, obarczona różnymi zadaniami.

Wzdłuż brzegów Mozeli pną się wzgórza poszatkowane krzewami winorośli.
Spore nasłonecznienie terenu i światło odbijane przez Mozelę (mówiłam, że ona nie próżnuje!) sprzyja dojrzewaniu winogron.

No więc, mamy wstęgę rzeki, mamy strome stoki i poletka winorośli, a do tego dochodzą malownicze miasteczka, zamki, ruiny na szczytach.
Całości krajobrazu dopełniają lasy, dzikie, bujne mieszane.

Teraz jesień zamalowała wszystko swoimi kolorami.
Jedynie domy pozostały białe, z ciemnymi dachami i strzelistą iglicą kościoła.
Rzeka zabarwiła się na stalowo, zielone winnice w wielu miejscach pożółkły, pordzewiały pomarańczą. A las to jeden miękki, aksamitny patchwork!
Dominuje w nim ciemna zieleń, złoto, rudości; czasem trafią się małe plamki rubinu.

Zachwycam się na każdym kroku.
Na każdym punkcie widokowym widzę Mozelę, w innej pozie i… znów się zachwycam! Przenoszę wzrok wyżej, na winnice. Czuję w nozdrzach słodko – kwaśny zapach przejrzałych owoców, bardzo specyficzny, oscylujący na granicy przyciągania i odpychania. Mimo to nabieram ochoty na winogrona, chcę czuć w ustach ich kwaskową słodycz, wilgoć zamkniętą w twardej skórce.

A może zamiast winogron – lampka wina?
Wielbiciele białego trunku wysokiej jakości poczują się w Dolinie Mozeli jak w raju, bo to najsłynniejszy region winiarski w Niemczech (a może i dalej?).
W każdym miasteczku, w każdej wiosce kwitnie sprzedaż wszelakich odmian wina Riesling, odbywają się też bezpłatne degustacje.

Testerzy win znają mnóstwo określeń na te smaki, aromaty, nuty i odcienie kwaskowatości, owocowości, świeżości.
I my się delektujemy –  póki miejsce, czas i kompania miła ku temu.